นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[TWICE-OS] Under the moon (Minayeon)
ถ้าหากความสุขของฉันคือการได้อยู่กับคนที่ฉันรัก ฉันจะขอแลกมันมาไม่ว่าจะด้วยชีวิต!! #มิรักนาบงนะ
ผู้เข้าชมรวม
1,571
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
1.57K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 3 มี.ค. 60 / 23:35 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Under the moon
มูนสโตน (Moonstone)
มูนสโตน (Moonstone) เรียกอีกชื่อว่า มุกดาหาร หรือ หินแห่งความปรารถนา มูนสโตนมีสีขาวราวกับสีของน้ำนม โปร่งแสงใสจนถึงสีขุ่น อาจมีสีเหลือบเงินหรือสีรุ้ง โดยลักษณะเหลือบนั้นจะวิ่งอยู่บนผิว ทำให้มีความสดใสแวววาวมาก ราวกับว่าพวกมันเป็นแหล่งกำเนิดแสงเสียเอง
มูนสโตน เป็นตัวแทนแห่งความรัก สามารถปกป้องสตรีและเด็กได้ ผงของมูนสโตนสามารถใช้ทำยาเสน่ห์ได้และหากนำมาวางบริเวณข้อกระดูกสันหลัง จะสามารถช่วยระงับความโกรธ เพราะจะช่วยปรับสมดุลให้อารมณ์
ตั้งแต่ในอดีตมนุษย์มักจะพบกับสิ่งมหัศจจรย์ หรือเรื่องลี้ลับที่ยากเกินกว่าจะเข้าใจถึงหลักการของมันและไม่สามารถสอดคล้องกับหลักความเป็นจริงได้ จนมีผู้คนได้ตั้งข้อสงสัยขึ้นมาว่าอาจจะมีโลกคู่ขนานกับโลกของเรา เป็นผู้รังสรรค์เรื่องราวเหล่านั้นแต่ก็ไม่มีใครพิสูจน์ได้
"คิ้วบางๆนี้ก็ของฉัน"
"ดวงตาเป็นประกายสีน้ำตาลคู่นี้ก็ของฉัน"
"สันจมูกที่มีขี้แมลงวันติดอยู่นี้ก็ของฉัน"
"ริมฝีปากเรียวบางนี้ก็เป็นของฉัน"
"ของฉันทั้งหมดเลย"
นายอนพูดพร้อมกับใช้มือลูบไล้ไปตามใบหน้าของคนที่กำลังหนุนตักเธออยู่ เจ้าของดวงตาเป็นประกายสีน้ำตาลกำลังจ้องมองใบหน้าของคนที่เธอรักอย่างตั้งใจ
เมื่อนายอนกวาดสายตามาสบกันพอดี เธอก็เขินอย่างบอกไม่ถูก
"มองอะไร หันไปทางอื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ"
เธอตวาดเบาๆแล้วหยิกแก้มกับบิดจมูกของคนที่หนุนตักเธอให้หันไปทางอื่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ก็วันนี้พี่นายอนสวยเป็นพิเศษ"
มินะหันหน้ามาสบตากับนายอนอีกครั้ง
"วันนี้พระจันทร์สวยจังเลยเนอะ"
"อยากได้มั้ยคะ ถ้าอยากได้เดี๋ยวฉันจะหามาให้"
"พูดเป็นเล่น มันเอาได้ซะที่ไหนล่ะ"
"สำหรับพี่นายอน ฉันให้ได้ทุกอย่าง"
"งั้นฉันขอเรื่องนึงได้มั้ย"
"สัญญาได้มั้ยว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ ตลอดไป"
มินะทำหน้านิ่งไม่ตอบ แต่สักพักเธอก็ใช้มือข้างหนึ่งประคองที่คอของนายอนให้ต่ำลงมาและเธอก็ยกศีรษะของตัวเองให้ขึ้นไปรับริมฝีปากนั้นได้พอดี
"ฉันสัญญาว่าจะอยู่มองท้องฟ้าตอนกลางคืนกับพี่แบบนี้ทุกวัน"
-------------------------------------------------------------------
Talk : กลับมาเจอกันอีกแล้วกับฟิคเรื่องใหม่ เป็นการเข้าร่วมโปรเจคฟิคบ้านมินายอน เย้!! เพราะ มัวแต่ฉลองวันเกิดเลยอัพฟิคเลยวันที่เขานัดกัน0.0 เอาเป็นว่ามีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ และHBDtoMe(28.01.2017) #มิรักนาบงนะ #MinayeonThai1stFictionProject
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
นับั้แ่วันนั้น เป็นเวลา5ปีแล้วที่มินะไ้มาอาศัยอยู่บนโลที่เธอไม่เยสัมผัสมา่อน ึ่โลใบใหม่็ไ้มอบวามรั วามอบอุ่น วามสบสุ แบบที่เธอโหยหา และนั้นทำให้เธอไ้พบับนายอน พี่สาวผู้ใีที่อย่วยเหลือเธอนลายมาเป็นโลทั้ใบอเธอและวามสุที่ไม่สามารถหาไ้าที่ไหนอี
'ันอสาบานว่า...ะไม่มีวันลับมาเหยียบโลที่น่ายะแยนี่อี!!!'
ำพูในวันนั้นลับมาัวนเวียนอยู่ในหูนทำให้มินะเหม่อลอยไป
"มินะ เป็นอะไรรึเปล่า"
นายอนโบมือไปมานมินะรู้สึัว
"ปะ..เปล่า แ่ิอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
"อาาศเริ่มหนาวแล้ว.."
มินะว้ามือ้าหนึ่อนายอนมาไว้ในระเป๋าเสื้ออัวเอ
"มือพี่นายอนเย็นั เี๋ยวัน่วยนะ"
านั้นทัู้่็เินุยันไปลอทาลับบ้าน
"แม่..."
เ็สาวอายุ 17 ที่เพิ่เินทาลับาโรเรียนเวทมนร์เอ่ยึ้นหลัเห็นแสสว่าเป็นระยะๆภายในบ้านอนเอ
"แม่!!"
เ็สาวเริ่มออแรวิ่ไปยัประูหน้าบ้านเมื่อไ้ยินเสียอแ
"มินะ หนีไปลู!"
ภาพรหน้า ือ ลุ่มพ่อมประมา3-4น ำลัับัวแม่อเธอและใ้าถาทำลาย้าวอโยมีหิสาวนหนึ่เป็นผู้บ่ารอยู่
"ไม่นะ แม่!!!!"
ภาพสุท้ายที่เห็น ือ แม่อเธอำลัลอยอยู่ในอาาศ ่อนที่เธอะ้อหลบหนีออมาเพื่อเอาีวิรอ
"เอาไับเ็นั้นีรับท่าน"
"ปล่อยเธอไป"
สิ่เียวที่ิัวมาในอนนี้ือ สร้อยอมูนสโน ึ่เป็นสมบัิล้ำ่าิ้นเียวที่แม่มอบให้ับเธอ สาเหุที่แม่อเธอถูับัว เนื่อมาาใน่วนั้นโลเวทมนร์ไ้ออให้ามล่ามนุษย์ทุนที่อาศัยอยู่ในโลเวทมนร์เพื่อป้อันวามลับทาเวทมน์รั่วไหล นั้นหมายถึมินะเป็นเ็ลูผสมที่มีพ่อเป็นพ่อมและแม่เป็นมนุษย์ แ่เหุาร์นี้ไ้สร้าบาแผลทาใที่เินะเยียวยา ส่วนหนึ่ยัเป็นเพราะมนุษย์้ออาศัยแบบหลบๆ่อนๆและถูสัมรัเีย
"พอันทีับโลที่น่ารัเียนี่!!"
"ันอสาบานว่า...ะไม่มีวันลับมาเหยียบโลที่น่ายะแยนี่อี!!!"
หลัาวันนั้นเธอ็หลบหนีออาโลเวทมนร์มายัโลมนุษย์และใ้ีวิอยู่ัวนเียวนไ้พบับนายอน พี่สาว้าบ้านที่อย่วยเหลือเธอนเิเป็นวามรู้สึีๆที่มีให้่อันและลายมาเป็นวามรั
เย็นวันหนึ่ระหว่าทาลับบ้าน
ึ.. ึ.. ึ..
เสียฝีเท้าที่ไล่หลัมา ทำให้มินะหันไปมอ แ่เธอับไม่พบอะไร
ึ.. ึ.. ึ..
เสียฝีเท้าที่ัึ้นอีรั้ ทำให้มินะรู้สึัวลใน้อเินหลบไปอีทา
มินะเินหลบเ้ามาในอยเล็ๆที่ไม่มีรถผ่าน อยู่ีๆ็มีายสอนมาปราัวอยู่ทา้านหน้า ผู้ายสอนนั้นำลั้อมอเธอเหมือนำลัรอให้เธอเินเ้าไปหา มินะรู้สึแปลใึ่อยๆเิน้าลและหันหลัลับ ปราว่า็มีายอีสอนมาัทาเธอไว้
"พวุเป็นใร"
มินะเริ่มเินถอยหลันัวเอมาอยู่ลาวล้อม
"ไม่ไ้เอันนานเลยนะ แม่สาวน้อย"
เสียอผู้หินนึ ัมาาทา้านหลั่อนที่ะเินแหวล้อมเ้ามา
"แ!!!"
เมื่อไ้เห็นใบหน้าอหิสาวัๆ มินะแทบะระโนเ้าไปหาแ่โนล็อัวไว้ไ้ทัน
"อู้ววว ใเย็นๆสิ๊ะหนู ะไม่ทัทายัน่อนหรอ"
หิสาวที่อยู่รหน้าเธอในอนนี้ือนๆเียวันับหิสาวที่อยู่ในเหุาร์วันนั้น
"โึ้นเยอะเลยนะ... สวยเหมือนแม่เลย"
ฮิราอิ โมโมะ ผู้รวาร์โลเวทมน์เินเ้ามาสำรวใบหน้าอมินะอย่าใล้ๆ
"ยี้!! แ!!"
มินะสะบัหน้าหนีพร้อม้ามือะใส่เ็มที แ่ิที่เธอโนล็อัวไว้่อนหน้านี้
"แ้อารอะไราัน"
"็แ่ะมาูว่าหนูสบายีรึเปล่า"
"หรอ แ่ันไม่้อาร ที่ัน้อารือหวัให้นอย่าแายๆไปะ"
เพี้ยะ... ฝ่ามืออโมโมะบเ้าที่หน้าบริเวมุมปาอมินะอย่าั
"ปาีนันะนัเ็นี่"
"5ปีที่ผ่านมา นบนโลมนุษย์สอนให้เธอล้าหือับันสินะ"
"แ่ะว่าไปเธอหลบๆ่อนๆไ้ั้5ปี เ่ไม่เบานิ เล่นเอาะนอย่าันามหาัวนเหนื่อย"
"รั้นี้ันะปล่อยไป่อน แ่ถ้ารั้หน้าล้าลอีับัน ไ้ไปอยู่ับแม่อเธอแน่!"
"มินะลับมาแล้วหรอ ทำไมมา้าั"
นายอนที่อยู่ในห้อรัวำลัเินออไปรับมินะเมื่อไ้ยินเสียปิประูบ้าน
"หน้าไปโนอะไรมา"
นายอนสัเเห็นรอย้ำที่มุมปาอมินะ
"ไหนอูหน่อยิ"
มินะพยายามหลบหน้าแ่นายอน็ใ้มือ้อนหน้าอมินะให้เยึ้น แล้วลูบรแผลเบาๆ
"โอ้ยย.."
"มา.. มานั่่อน เี๋ยวพี่ไปเอาล่อยามาทำแผลให้"
นายอนพามินะมานั่ที่โฟาัวให่ ่อนที่นายอนะเินออไปมินะ็เอื้อมมือมาว้าแนนายอนไว้
"อย่าไปเลยนะะ อยู่ับัน่อน"
เวลามีเรื่อไม่สบายใ เธอมัะนั่บไหล่นายอนและหลับาล ในรั้นี้็เหมือนันมินะหลับาลโยที่ไม่พูอะไร เมื่อเป็นแบบนี้นายอน็ะไม่ถามเพื่อให้มินะสบายใ
"ันไ้ยินมาว่า นายอนมีแฟนแล้วนะ"
"ใ่ๆ เป็นผู้หิ้วย"
"หู้ยยย สวยๆแบบนายอนไม่น่ามีแฟนเป็นผู้หิเลย น่าเสียาย"
"เห็นว่า อายุน้อยว่า้วย เป็นใรมาาไหน็ไม่รู้ เหมือนเ็ไม่มีหัวนอนปลายเท้า"
เสียระิบระาบอนัศึษาลุ่มหนึ่ัพอที่ะให้นายอนที่ำลัเินผ่านมาไ้ยิน
"อโทษนะ เมื่อี้พูถึใรไม่ทราบ"
ลุ่มสนทนามอหน้าันเลิลั่
"ถึันะมีใร มัน็เป็นเรื่ออัน"
"อีอย่าพวเธอไม่มีสิทธิ์มาพูถึนอื่นเสียๆหายๆแบบนี้"
"พวเธอไม่ไ้สัมผัสถึัวนอเา ไม่รู้หรอว่าเาเป็นยัไ ผ่านอะไรมาบ้า"
"็เหมือนศิลปินที่ีแ่เธอไม่ไ้ามนั้นแหละ ฝาไว้ให้ิ"
นายอนสะบัหน้าหนีแล้วเินออมาทันที
"วันนี้นะ.. มันน่าโมโหมาเลย พี่เือบะเินเ้าไปบพวนั้นแล้ว"
"ใเย็นๆสิะ แล้วพี่ไปทำอะไรมา"
"็พวนั้นมัน... "
นายอนหยุพูไปเมื่อนึึ้นไ้ว่า มันเป็นเรื่อเี่ยวับมินะ
"เอ่อ ไม่มีอะไรแล้ว"
"อ่าว ะอย่าั้น แู่พี่นายอนยัไม่หายโมโหเลยนะะ"
"มา่ะ นอนว่ำล เี๋ยวัน่วย"
มินะให้นายอนนอนว่ำ แล้วเธอ็ไปหยิบหินมูนสโนมาวาไว้บนหลัอนายอน เพื่อให้นายอนอารม์ีึ้น
"มินะ มีหมายมาส่น่ะ"
หน้าอ่าื่อถึมินะ แ่ไม่ระบุผู้ส่
ถึ เมียวอิ มินะ
ามมัิสภาเวทมนร์ที่ระบุให้รวบรวมสายเลือพ่อมลับไปยัโลเวทมนร์ ึมีผลบัับให้บุลที่ไ้รับหมายบับนี้ลับไปรายานัวภายใน 2 วันนับาวันไ้หมาย
ผู้รวาร์
เมื่ออ่านเนื้อวามในหมายบ มินะใ้าถาเผาหมายทิ้ทันที
"ใรส่อะไรมาหรอ"
"ไม่มีอะไรหรอ่ะ อย่าไปสนใมันเลย"
มินะเินออมานั่รระเบีย แล้วนายอน็เินามมา
"วันนี้พระันทร์สวยอีแล้ว"
นายอนมอูพระันทร์อย่าไม่ละสายา
"หลับาล่อนสิะ"
"มีอะไรหรอ"
ถึะมีำถามแ่นายอน็หลับาอย่าว่า่าย มินะใ้มือำสร้อยอมูนสโนที่เป็นสมบัิเพียิ้นเียวอเธอมาไว้รหน้านายอนแล้วปล่อยมันลมา
"ลืมาไ้แล้ว่ะ"
"ว้าว สวยั"
"อวั่ะ"
"เนื่อในโอาสอะไร"
"โอาสอยาให้"
"เี๋ยวันใส่ให้นะะ"
มินะเินอ้อมมา้านหลัแล้วแะสายสร้อยอใส่ให้นายอน านั้นเธอ็อาทา้านหลัแล้วเอาหน้าไว้รหัวไหล่
"พี่้อใส่มันไว้ลอนะะ ให้มันเป็นัวแทนอันเวลาที่ันไม่อยู่"
"เธอ็อยู่้าๆพี่ลออยู่แล้วนิ"
มินะไม่พูอะไร่อ เพียแ่ระับอให้แน่นึ้นว่าเิม
เป็นเวลาว่าหลายวันแล้วที่มินะไ้รับหมายบับนั้น แ่เธอ็ยัใ้ีวิบนโลมนุษย์่อไปเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
"วันนี้เราไปื้ออเ้าบ้านันเนอะ"
"ไป่ะ"
แ่เมื่อทั้สอำลัเินไปร้าน้า มินะรู้สึเหมือนถูสะรอยามเธอึพานายอนไปที่ป้ายรถเมล์แทน
"วันนี้ันลืมไปว่ามีธุระ่อ ไปื้ออับพี่นายอนไม่ไ้แล้วล่ะ่ะ"
"อ่อ ไม่เป็นไร ั้นไว้วันหลัละัน"
หลัาที่มินะส่นายอนลับ เธอ็เินไปเรื่อยๆนมาพบับลุ่มายรร์ที่เอันเมื่อราวที่แล้ว
"ะลับไป้วยันีๆ หรือะให้ใ้ำลั"
"ไม่!!"
หลัานั้นเิาร่อสู้ทาเวทมนร์เิึ้น นมินะสู้ไม่ไหวถึับทรุลไปับพื้น
"ิูีๆนะหนู ะลับไปับัน หรือะให้พี่สาวนสนิทอเธอลับไป้วย"
โมโมะยื่น้อเสนอที่ปิเสธไม่ไ้ให้ับมินะ
"เธอมันเป็นัวอันราย อยู่ใล้ใร็ทำให้นอื่นเือร้อนไปหม ทั้แม่เธอ ทั้พี่สาวนสนิท"
"ยอม ันยอมแล้ว!! แ่อย่ายุ่ับเธอ"
"แ่นี้็บเรื่อ"
เมื่อนายอน็มาถึบ้าน ็เห็นหมายบับนึวาไว้บนโ๊ะ
ถึ พี่นายอน
หมายบับนี้เียนึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ันอยาะอโทษที่ไม่ไ้มาล่าวลา้วยนเอ เพราะ ันลัวใัวเอ ัน้อไปที่ๆหนึ่ที่ไลมา ึ่ไม่มีสัาโทรศัพท์ ไม่มีสัาอินเอร์เน็ แ่มีที่พัและอาหารารินสมบูร์ ันอยาะบอว่า พี่ไม่้อเป็นห่ว อแ่พีู่แลัวเอ แล้วันะรีบลับมาหาพี่นะะ
า มินะ
หมายบับนี้เป็นอสิ่เียวที่มินะทิ้ไว้่อนที่เธอะหายัวไป
โลเวทมนร์
"เมียวอิ มินะ ผู้ระทำวามผิหลบหนีำสั่ารมารายานัว ใ้เวทมนร์ทำร้ายร่าายผู้อื่น เปิเผยพลัเวทมนร์บนโลมนุษย์ และหลบหนีออาโลเวทมนร์โยไม่ไ้รับอนุา"
"ำเลยะยอมรับวามผิที่ล่าวมาหรือไม่"
"แ่ันไม่ไ้ทำร้ายใร ันแ่ป้อันัวเอ"
"แ่ามที่ผู้รวาร์รายานมาไม่ไ้เป็นแบบนั้น เพราะะนั้นศาละยึำให้าร์เป็นสำั"
"ศาลัสินให้ำเลยมีวามผิ และ้อถูำุ"
"ทำไมแไปให้าร์แบบนั้น"
"โลมัน็เป็นแบบนี้แหละหนู นผิ็้อเป็นนผิอยู่วันยั่ำ มันเปลี่ยนแปลอะไรไม่ไ้หรอ"
บทสนทนาสุท้ายระหว่าำเลยับผู้รวาร์่อนที่ะแยันไป
หลายปีผ่านไป.....
"่วย้วย ่วย้วย!!"
นายอนะโนออมาอย่าสุเสียในระหว่าที่เธอำลัวิ่หนีายสอนอยู่ ทันในั้น็มีมือมาว้าัวเธอไว้ให้เ้าไปอยู่ในอึ
"รี๊"
"ู่วววว..."
มือทั้สอ้าอเาปิาและปิปาอเธอไว้ เาะโหน้าออไปู เมื่อนร้ายผ่านไปแล้วเาึ่อยๆปล่อยมือที่ปา แ่นายอน็ว้ามืออเาเอาไว้แล้วใ้มือสำรวลูบไล้ไปที่ละอย่า ั้แ่ฝ่ามือ ริมฝีปา สันมู วา ิ้ว และเส้นผม นพบว่าเานนั้นเป็นผู้หิ
"มินะ.. มินะใ่มั้ย"
มืออี้าอเธอปล่อยอออย่า้าๆ นายอนพยายามลืมาึ้นมาแ่ลับพบับวามว่าเปล่า
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TalK : อบุที่ิาม่ะ พบันเรื่อ่อไป :)
ผลงานอื่นๆ ของ Approxt ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Approxt
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น